مهسا ترابی
جان آفرین
او رفت اما ...
بال های سپیدش یادآور آخرین برف زمستان بود.
با تابش خورشید پر کشید بسوی آسمان
او رفت اما ...
گل سرخ قلبش را هدیه کرد به دختری که بتواند بهار را ببیند.
آبی چشمانش را بخشید به پسری که آسمان را ببیند.
او رفت اما زنی با کبدش زنده ماند.
او رفت اما مردی با ریه هایش نفس میکشد.
او رفت اما قبل از رفتنش به یک باغ گل جان داد.
او رفت اما با رفتنش بهار را به این باغ آورد.